Τελευταία, σκέφτομαι συχνά τους ονειροπόλους. Ένα είδος ανθρώπου στο οποίο έχω την τύχη και την ατυχία να ανήκω κι εγώ.
Η λέξη "ονειροπόλος" είναι ένα επίθετο ομπρέλα που καλύπτει τις διαφορετικές κατηγορίες ονειροπόλων (όπως ακριβώς π.χ με τον όρο "άνθρωπος" χαρακτηρίζουμε ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή, ανεξάρτητα από τις αναρίθμητες μεταξύ των ανθρώπων διαφορές). Δεν θα αναφερθώ σε ονειροπόλους και ονειροπόλους, απλά θα να εκφράσω κάποιες σκέψεις περί ονειροπόλησης.
Στο μυαλό μου, ένας ονειροπόλος γνωρίζει δύο κόσμους : την απτή πραγματικότητα (τη ζωή του) και το νοητό κόσμο (κοινώς, τον "κοσμο του"). Ο νοητός κόσμος για αυτόν όμως δεν είναι μια απλή εικόνα που σχηματοποιείται από σκέψεις. Είναι ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο ο ονειροπόλος συνθέτει και διαμορφώνει. Και αυτό με τη σειρά του, πνευματικά πλέον σωματοποιημένο, τον επηρεάζει.
Και εξηγώ...Το ονειροπόλο μυαλό γεννά ιδέες και επιθυμίες που υπερβαίνουν το στρώμα του ρεαλιστικού, του υλικού, της φυσικής τάξης και νομοτέλειας και κατασκευάζουν το ιδεατό τοπίο. Διάφορες συνθήκες της πραγματικότητας, όπως ένα αίσθημα γενικότερης απογοήτευσης, οδηγούν στην ονειροπόληση. Έτσι ο απτός κόσμος είναι η αιτία της δημιουργίας του νοητού (σχέση αιτίου-αποτελέσματος).
Από την άλλη πλευρά γιατί να μην ισχυριστεί κανείς πως,επειδή ο ονειροπόλος έχει εγγενώς την ιδιότητα της ονειροπόλησης, σκέφτεται εικόνες και καταστάσεις αδύνατον να τοποθετηθούν στην πραγματικότητα και άρα απογοητεύεται από αυτή και την πεζότητά της; Η ονειροπόληση συνιστά εδώ την αιτία της απογοήτευσης από τον απτό κόσμο (και πάλι η σχέση αιτίου-αποτελέσματος, ανεστραμμένη). Από κάθε μία από αυτές της σχέσεις προκύπτει ένας κοινός φαύλος κύκλος στον οποίο ξεκινώντας είτε από την απογοήτευση είτε από τη φαντασία καταλήγουμε στην αέναη εναλλαγή αυτών των δύο.
Το ανέφικτο της ταύτισης του ιδεατού σύμπαντος του ονειροπόλου με την πραγματικότητα αδιαμφισβήτητα τον βυθίζει σε μελαγχολία. Αυτομάτως, αυτός ο ποιητής -με την αρχική σημασία της λέξης- ιδεών φορτώνεται στις πλάτες του το βάρος των ίδιων των σκέψεών του. Είναι αδύνατο να απαρνηθεί τον πλασματικό του κόσμο, έναν κόσμο που παίρνει ζωή από το "εγώ" του, που είναι ο καθρεφτισμός της ταυτότητας του. Αναπτύσσει μία αρρωστημένη σχέση με το δημιούργημα του μυαλού του, ώστε καταντά να ζει νοητά. Στο μυαλό του ωριμάζει, δημιουργεί, πορεύεται σε ένα σύμπαν που τον εκφράζει, συναναστρέφεται ανθρώπους ιδανικούς, χτίζει ιδανικές σχέσεις με το περιβάλλον του και κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό.
Επιστρέφοντας όμως στην πραγματικότητα, αισθάνεται μια απερίγραπτη κούραση που τον οδηγεί στην παραίτηση. Πώς όταν έχεις νοητά συλλάβει μία ζωή που προσεγγίζει το τέλειο, θα επαναλάβεις τις ιδεατές σου κινήσεις για να την καταστήσεις πραγματικότητα; Πώς θα πεζοποιήσεις τα ιδεατά βήματά σου για να ιδεοποιήσεις την πεζότητα του ρεαλιστικού; Ακόμη περισσότερο, πώς θα οδηγηθείς σε κάτι ιδεατό στον απτό σου κόσμο, όταν ο χαρακτήρας του, από τη φύση του, είναι τόσο πεζός;
Πόσους συμβιβασμούς θα πρέπει να κάνεις;
Πόσο θα σε επηρεάσει αυτό ψυχικά;
Και πώς τελικά θα καταλάβεις, ποιος από τους δύο κόσμους είναι η πραγματικότητα;
Ζούζουλο