Παζλ

Πέτυχα ένα ζευγάρι Κινέζων σε μία διαδρομή μου προς το κέντρο. Ίσως βέβαια να ήταν και Γιαπωνέζοι-ποτέ δεν κατάφερνα να τους ξεχωρίσω. Το βλέμμα μου δε στάθηκε ούτε στο μικρό τους μέγεθος και στα σχιστά μάτια, ούτε στο μαύρο μαλλί που φύτρωνε πάνω από το κιτρινίζον πρόσωπό τους. Αντίθετα,
σχεδόν καρφώθηκε-με αγένεια ομολογουμένως- στη μορφολογία αυτών των χρωματικά ιδιαίτερων προσώπων.
Αυτό της γυναίκας σαν να τραβιόταν από τη μύτη με κάποιο αόρατο σχοινί. Δημιουργούνταν μία προς τα έξω καμπύλη, που παραμόρφωνε το μέσο του προσώπου της επιδεικτικά.
Του άντρα το πρόσωπο, αντίθετα, ήταν μπηγμένο προς τα μέσα. Η μύτη σαν να είχε πλακωθεί με κάτι βαρύ και παρέσυρε στο πλάκωμα-από κακία και κομπλεξισμό θα έλεγε κανείς- και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, τα χείλη, τα μάτια και τα μάγουλα.
Δύο φυσιογνωμίες που ήταν η μία ακριβώς αντίστροφη της άλλης.
Για την ακρίβεια, ήταν σαν δύο κομμάτια παζλ. Κούμπωναν το ένα μέσα στο άλλο απόλυτα.


Σκέφτηκα λοιπόν πόσο ταιριαστό θα ήταν να μας φανταστούμε σαν τέτοια κομμάτια από παζλ. Έχουμε (όχι πάντα-για να μην είμαι απόλυτη)  τόσες διαφορές με τους ανθρώπους που επιλέγουμε να ενωθούμε ειλικρινά. Στην πραγματικότητα η ένωση μαζί τους μας βοηθά να αποκτούμε μία πιο συνολική εικόνα του "είναι" μας, όπως αυτό εκδηλώνεται μέσα από τη συμβίωση με τους άλλους, και όπως το εξερευνούμε ατομικά έχοντας αποκομίσει εμπειρίες και έχοντας δεχτεί ερεθίσματα.
Κομματιασμένες εικόνες, λοιπόν, που συμπληρώνουν η μία την άλλη.
Κομματιασμένες εικόνες που η ύπαρξή της μιας αποδίδει νόημα και ουσία στην ύπαρξη μιας άλλης, ακόμη  κι αν το νόημα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο η ίδια η ένωση.
Και περνά ο καιρός και κολλάμε δίπλα, πάνω ή κάτω από άλλα κομμάτια και αυτά γίνονται μέρος του εαυτού μας και ο εαυτός μας μέρος μίας μεγαλύτερης εικόνας και ίσως, τελικά , η ίδια η εικόνα.


Όπως ακριβώς τα πρόσωπα των δύο Κινεζογιαπωνέζων, όπως οι φιγούρες οι δικές μας, όπως οι φιγούρες των άλλων.


Ζούζουλο