Άρνηση

-Μπορείτε να βοηθήσετε; Συγγνώμη! Μπορείτε παρακαλώ να...;

Οι λέξεις βγαίνουν σχεδόν μηχανικά πια από το στόμα μου. Η φωνή μου τρυπώνει αδιάφορα στο ένα αυτί και απευθείας βγαίνει από το άλλο, για να μετατραπεί σε ένα νέο ηχητικό κύμα με λέξεις που σκορπίζονται, με λέξεις χωρίς ανταπόκριση.

-Θα μπορούσατε; Συγγνώμη...!

Μια ακολουθία φωνημάτων που στους γύρω δεν προκαλεί αίσθηση,είναι απλά ήχος. Ήχος που δεν εχει τη δύναμη να ανατρέψει τη μηχανιστική πορεία και συμπεριφορά των υπολοίπων.  Ήχος που δεν προκαλεί καμία μεταβολή στο καλά ρυθμισμένο, απόλυτα υπολογισμένο και ορθολογικά καθορισμένο προγραμμά τους! Σαν τους ήχους ενός πλανόδιου μουσικού σε μία υπόγεια διάβαση. Κανείς δε σταματά να ακούσει όσο σπουδαία κι αν είναι η μουσική. Αντίθετα η μελωδία τους βυθίζει όλο και πιο πολύ στις δικές τους,ασφυκτικά προσωπικές σκέψεις και τους φέρνει στο μυαλό σαν προβολή το προγραμμά τους. 

   Τέτοιοι ήταν οι ήχοι μου πάντα. Αλλά εγώ δεν είμαι πλανόδιος μουσικός. Δεν είμαι ούτε γύφτος με ακορντεόν που περνάει από βαγόνι σε βαγόνι. Και δεν βγάζω σκόρπιους ήχους. Μιλάω. Νομίζω πως είμαι άνθρωπος. Για το μέγεθός μου αμφιβάλλω τώρα τελευταία. Θέλω να πω, αν είμαι άνθρωπος και αν μιλάω όπως όλοι οι άνθρωποι, τι είναι αυτό που φταίει και κανείς δεν θέλει να με βοηθήσει; 

-Συγγνώμη! Παρακαλώ θα μπορούσατε...;

Οι οδικές αρτηρίες φαντάζουν γιγάντιες γύρω μου. Χάνομαι στα ποδοβολητά. Έχω μελετήσει όλα τα παπούτσια απο 'δω κάτω. Μάρκες, σχέδια, χρώματα...Με τέτοια μελέτη θα μπορούσα να γίνω σχεδιαστής παπουτσιών, να ανοίξω και μαγαζί με υποκαταστήματα σε διάφορες χώρες. Και τα παπούτσια μου θα έχουν και καρτελάκι, με το όνομά μου...

Δεν θυμάμαι ποιο είναι το ονομά μου. Δεν ξέρω αν θα σκύψει κανείς να διαβάσει το ονομά μου.Δεν ξέρω αν έχω όνομα.

Ίσως αργότερα να το ανοίξω το μαγαζι! Ίσως τότε να ξέρω το όνομά μου. Ίσως να το ξέρουν και οι άλλοι...

-Μήπως μπορείτε...;

Μα τι φταίει! Το ξέρω ότι μιλάω ελληνικά! Θέλω να πω, όταν το στόμα μου κινείται και χορεύει έτσι περίεργα η γλώσσα μου οι φθόγγοι που προκύπτουν είναι ελληνικοί. Αυτό νομίζω. Όχι, όχι δε φταίει η γλώσσα. Άλλωστε και οι φάτσες είναι ελληνικές. Όχι ότι έχω δει ξένη φάτσα. Αλλά ξέρω ότι οι ελληνικές φάτσες είναι έτσι. Μα τι σκέφτομαι πάλι;

Το σιχαίνομαι το ανεξήγητο. Με οδηγεί πάντα σε αυτό το παραλύρημα. Είμαι Έλληνας, μιλάω ελληνικά και είμαι στην Ελλάδα. Αυτό είναι σίγουρο.

Αλλά δε με ακούνε.

-Συγγνώμη! Μήπως μπορείτε...;

Γιατί δε μ'ακούν; Εγώ με ακούω, νιώθω το στόμα μου που κουνιέται, νιώθω τις λέξεις στα αυτιά μου, νιώθω οτι μιλάω! Με ακούω όμως όντως;  Ίσως πρέπει να φωνάξω!

-Συγγνώμη! Παρακαλώ να σας πω λίγο! 

Το έχω ξαναδοκιμάσει. Μα δεν αλλάζει κάτι. Ίσως είμαι αόρατος! Δεν ξέρω. Εγώ πάντως το σώμα μου το βλέπω, και καθαρά μάλιστα. Μήπως είμαι διαφανής στα μάτια των υπολοίπων; Υπάρχουν τέτοιοι μύθοι. Ίσως είμαι αερικό ή σούπερ-ήρωας. 

Όμως οι σούπερ-ήρωες είναι δυνατοί. Εγώ είμαι αδύναμος. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.Δεν μου έχουν αναθέσει ποτέ καμιά αποστολή, ούτε έχω μιλήσει ποτέ σε κανέναν. Άρα πώς ξέρω αν είμαι δυνατός ή αδύναμος; 

Για να μη με ακούνε μάλλον είμαι αδύναμος.

Ή ίσως δυνατός μέσα σε κουκούλι αδύναμου.

Ωραίο αυτό. Σημαίνει ότι μια μέρα θα αποκαλυφθεί η δυναμή μου. Και οτι θα γεννηθώ. Μα έχω ήδη γεννηθεί. Άρα μαλλον θα αναγεννηθώ. Εκτός αν δεν έχω γεννηθεί ποτέ.

-Κύριε! Κυρία! 

Βαρέθηκα να φωνάζω. Και κυρίως βαρέθηκα να σκέφτομαι. Γιατί οι σκέψεις μου οδηγούνται πάντοτε σε τέλμα. Πάντοτε σε μία και μοναδική φράση : ΔΕΝ ΞΕΡΩ.

 Η ίσως ξέρω αλλά δεν θέλω να δω. 

-Εσείς! Εσείς! Θα μπορούσατε; 

Όλοι τους μοιάζουν τόσο ψηλοί. Το ξανασκέφτηκα νομίζω. Η αλήθεια είναι πως αυτή είναι η σκέψη που επικρατεί. Ίσως αυτό δε θέλω να δω. Όχι, όχι. Το "δεν ξέρω" είναι καλύτερο. Δεν είμαι μικρός, δεν θέλω να είμαι μικρός, δεν θα είμαι μόνιμα μικρός, μπορώ να γίνω μεγάλος. Μα όλα αυτά είναι ανούσια. Δεν θέλω να είμαι μικρός άρα δεν είμαι. Τέλος. Ένα χέρι ζητάω. Να με τραβήξει λίγο πιο πάνω. Να ψηλώσω. Είμαι ευλύγιστος, αλήθεια, σα λάστιχο. Λίγο να με τραβήξει θα γίνω γίγαντας κι εγώ. 

Βαρέθηκα να βλεπω τα παπούτσια τους. 

-Συγγνώμη, θα μπορούσατε; 

Κανείς δεν απλώνει το χέρι του. 

-Σας παρακαλω! Μήπως θα...;

Μα είναι τόσο μεγάλοι. Τόσο δύσκολο είναι να με τραβήξουν τόσο δα προς τα πάνω; Και μετά θα πάρω κι άλλο μπόι μόνος μου. Αλλά δε με ακούνε. 

Ποτέ δε με άκουσαν.

Μισώ τους ανθρώπους. Μισώ εμένα. 

Αλλά έχω ανάγκη τη βοηθειά τους, αλλιώς πώς θα ψηλώσω;

-Ένα χέρι αν μπορείτε!

Δεν θέλω να σκέφτομαι. Βαρέθηκα να ακούω τα λόγια μου να χάνονται στα βήματά τους. Μόνο ένα χέρι θέλω γιατί εγώ δεν μπορώ. Ποτέ δεν μπορούσα άρα δεν μπορώ ούτε τώρα. 

Ίσως όμως να δοκιμάσω άλλη μια φορά. Μπορεί κάποιος να ακούσει. 

-Παρακαλώ! 

Μπα. Τουλάχιστον αν τους φωνάζω παύω για λίγο να σκέφτομαι. Βασανιστήριο η σκέψη. Προτιμώ να φωνάζω το χέρι που δεν θα έρθει ποτέ.

-Συγγνώμη! Μπορείτε παρακαλω να...;

-Μήπως θα..;

-Κύριοι!

Ζούζουλο