Μείον 1

 Το τρένο μου σήμερα ήταν ανάπηρο. 

 

Θα έπρεπε ίσως να πω ελαττωματικό ,γιατί η αναπηρία ανέκαθεν ήταν ιδιότητα που αποδιδόταν στα έμψυχα. Αλλά εγώ θα αξιοποιήσω τη λεγόμενη ποιητική άδεια-βολικότατη ομολογουμένως- και θα αποκαλώ το τρένο μου ανάπηρο. Και το ίδιο μπορώ να πω για την κάλτσα ή τη ζακέτα μου.

Όταν λοιπόν συναντάς οποιασδήποτε μορφής αναπηρία, ακόμη κι αυτή του τρένου, το βλέμμα σου παγώνει λίγο, καρφώνεται σ΄ αυτή. Γιατί οτιδήποτε παρεκκλίνει της λογικής τάξης, σου εξάπτει δραματικά την περιέργεια. Και ως άνθρωπος, αχόρταγος για ερωταπαντήσεις προσπαθείς με τη ματιά να ρουφήξεις κάθε διαφορετική πληροφορία, να τη μεταφέρεις σ'αυτό το εγκεφαλικό εργαστήρι που λειτουργεί με αυτόν τον προγραμματισμένο και πολύπλοκο -και φυσικό βέβαια παράλληλα- τρόπο. 

Επιθυμητό αποτέλεσμα: η κατανόηση(ήταν είναι και θα είναι, εις τον αιώνα τον άπαντα!). 

Αυτή η προσπάθεια να τακτοποιήσεις στον κατα τ'άλλα τακτοποιημένο κόσμο σου το νέο, επαναστατικό και ατίθασο στοιχείο.  Εννοώ πώς όλα ακολουθούν μία τάξη και από τη στιγμή που γεννιέσαι και ξεκινά η επικοινωνία με το περιβάλλον πια, από τη στιγμή που παύεις να κάνεις μακροβούτια και μπουρμπουλήθρες στην κοιλιά της μάνας σου και ανοίγεις μάτια και αυτιά, διδάσκεσαι τη νομοτέλεια των πραγμάτων. Τους φυσικούς νόμους, τους πλανήτες, τα όντα και καθώς μεγαλώνεις αποκτάς όλο και πιο εξειδικευμένη γνώση. Αλλά ξεκινάς με μία σχηματισμένη εικόνα του κόσμου στο μυαλό σου, μια εικόνα που σου δημιουργεί το περιβάλλον σου (από την οικογένεια έως την κοινωνία) : το χέρι έχει 5 δάχτυλα, ο άνθρωπος ένα κεφάλι, το τρένο βαγόνια, η γάτα ουρά, ο σκύλος σάλια κλπ κλπ.

Μεγαλώνοντας όμως, καθώς περπατάς και παρατηρείς συνειδητοποιείς τη σχετικότητα των πραγμάτων. Δεν έχουν όλες οι γάτες ουρά, κάποιοι άνθρωποι έχουν 6 δάχτυλα, το τρένο σου έχει ένα βαγόνι λιγότερο και κάποιοι σκύλοι έχουν περισσότερα σάλια από κάποιους άλλους.

Περιπλανώμενος λοιπόν κρατάς στα χέρια σου τον χάρτη του κόσμου όπως στον παρέδωσαν και τον διορθώνεις.Διαγράφεις, αναμορφώνεις, προσθέτεις βασιζόμενος σε αυτά που μόνος πια γνωρίζεις, βάζεις και τις δικες σου πινελιές προσπαθώντας να ταξινομήσεις όσα σου έχουν μάθει με όσα προσλαμβάνεις μόνος. Και τότε συνειδητοποιείς πως σε κάθε κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις. Και αυτές είναι πολλές. Είναι πάρα πολλές..

Και έτσι σε όλη σου τη ζωή ανασυνθέτεις την εικόνα του κόσμου, των όντων και των ιδιοτήτων τους. Αλλά είναι μια διαδικασία-κύκλος η ανασύνθεση αυτή. Ποτέ δε σταματάς να γνωρίζεις τις εξαιρέσεις, και οι πληροφορίες αυξάνονται, παραλάσσονται και διογκώνονται! 

Αλλά όλη αυτή η διαδικασία είναι χρονοβόρα. Γιαυτό και κάρφωσα το βλέμμα μου για αρκετά δευτερόλεπτα στο κενό όπου θα έπρεπε να υπάρχει ένα βαγόνι. Αξιοποιώντας τις πληροφορίες που ήδη υπήρχαν στο κεφάλι μου σκέφτηκα: η αλυσίδα των βαγονιών έχει το ίδιο μήκος με την αποβάθρα. Το τελευταίο βαγόνι δεν είναι στην άκρη της αποβάθρας, άρα το τρένο δεν φρέναρε σύντομα και το πρώτο βρέθηκε πιο μπροστά. Όμως έτσι δε θα μπορούσε να γίνει αποβίβαση και επιβίβαση, άρα το τρένο έχει φρενάρει κανονικά και λείπει ένα βαγόνι. Και οδηγήθηκα στη γνώση μίας νέας εξαίρεσης! Υπάρχουν και ανάπηρα τρένα! Και μετά εκανα κι άλλες σκέψεις στο θέμα αυτό, γιατί βρέθηκε σε αυτή την κατασταση το τρένο κλπ κλπ. 

Μετά από λίγο όμως συνειδητοποίησα το ψυχοφθόρο της διαδικασίας αυτής της ανασύνθεσης! Τι εννοώ...Μετά κατακλύζεσαι από τις τύψεις που κοίταξες πιο έντονα το διαφορετικό στοιχείο. Η πρώτη επαφή με το κενό του τρένου, με την αναπηρία του ήταν αμήχανη, επειδή το μυαλό έπρεπε να βρει συγκεκριμένο αλγόριθμο για να ΄συνδέσει την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου τρένου με την ήδη υπάρχουσα εικόνα μου για τον κόσμο. Και αυτό κράτησε κάποια δευτερόλεπτα. Μετά συνδέεις, κατανοείς και σέβεσαι. 

Αυτή η αρχική αμηχανία είναι το άβολο της υπόθεσης, αλλά και κάτι σύμφυτο με την ανθρώπινη περίεργη φύση! Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η αμηχανία αυτή δε σπάει και γίνεται ιδεολογία αντίθεσης προς αυτές τις εξαιρέσεις. 

    Τέλος πάντων. Εγώ μπήκα στο ανάπηρο τρένο. Και ήταν μοναδική εμπειρία. 

Ζουζουλο