Ένας ταχυδακτυλουργός πραγματοποιεί τα μαγικά του κόλπα επάνω στη σκηνή. Το κοινό που τον παρακολουθεί είναι μεγάλο και έχει
στραμμένη όλη του προσοχή σ' αυτόν. Κανείς δεν προσέχει τι συμβαίνει πίσω από την σκηνή και ανάμεσα στο πλήθος. Τα φώτα που φωτίζουν τη σκηνή ειναι εκτυφλωτικά, καθιστώντας ακόμα πιο μικρή την ορατότητα και στο πίσω μέρος της σκηνής. Ο ταχυδακτυλουργός αυτός είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει, που κανείς δεν καταλαβαίνει ότι τα κόλπα του είναι οφθαλμαπάτες. Νομίζουν όλοι ότι πρόκειται για αληθινή μαγεία (ή τουλάχιστον έτσι προτιμούν να νομίζουν).
Ο κόσμος ζητωκραυγάζει, τον αποκαλεί "θαυματοποιό", "αληθινό μάγο". Εκείνος δεν αρνείται τους χαρακτηρισμούς, ούτε υπενθυμίζει στο κοινό του ότι το θέαμα είναι μια ψευδαίσθηση. Θυμίζουμε ότι το πίσω μέρος της σκηνής και τα παρασκήνια δεν είναι ορατά στο κοινό. Δεν βλέπουν οι θεατές, λοιπόν, τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί για την διεκπεραίωση των μαγικών κόλπων, ούτε και αυτούς που κυκλοφορούν αναμεσά τους.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, για την ολοκλήρωση ενός μαγικού καλεί στη σκηνή ενά άντρα. Ο άντρας αυτός αισθάνεται πολύ σημαντικός που το φωτίζουν οι προβολείς και τον χειροκροτά το κοινό. Το μεγαλύτερο μέρος του πλήθους, σίγουρα, αισθάνεται φθόνο για τον άντρα και θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του. Κανείς, βέβαια, δεν σκέφτεται αυτό που σκέφτεται ο ταχυδακτυλουργός: ο άντρας κλήθηκε στη σκηνή επείδη μπορεί να τον κοροϊδέψει κανείς πολύ εύκολα.
Εκείνη τη στιγμή, κάποιος από το κοινό καταλαβαίνει το τρικ του κόλπου. Νιώθει σα να ξυπνά από ενα βαθύ λήθαργο και καταλαβαίνει πως ό,τι συμβαίνει στη σκηνή είναι ψέμα. Αρχίζει να παρατηρεί καλύτερα και βλέπει τις σιλουέτες των ανθρώπων που δουλεύουν στη σκήνη και στα παρασκήνια. Βλέπει ότι αυτοί κάνουν όλη τη δουλειά, και όμως, τα εύσημα τα παίρνει μόνο ο ταχυδαχτυλουργός. Έπειτα, παρατηρεί γύρω του και προσέχει ότι κάποιοι κυκλοφορούν ανάμεσα στο πλήθος, εξετάζοντας όλα τα πρόσωπα των θεατών. Γι' αυτούς αισθάνεται έναν αόριστο φόβο αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί.
Συγκλονισμένος από την ανακάλυψη του, νιώθει ότι πρέπει να την αποκαλύψει σε όλο το πλήθος. Προσπαθεί να μιλήσει στο διπλανό του, αλλά εκείνος δεν τον ακούει. Είναι συνεπαρμένος με το θεάμα. Ο αφυπνισμένος θεατής, όμως, δεν το βάζει κάτω. Του φωνάζει, τον ταρακουνάει, τον σπρώχνει, ώσπου, επιτέλους, ο διπλανός του τον προσέχει. Του εξηγεί τι ανακάλυψε και αρχίζει να του δείχνει αυτά τα "αόρατα πρόσωπα" που κανείς δε φαίνεται να προσέχει. Ο διπλανός του τον πέρασε για τρελό: "δεν βλέπεις με τα μάτια σου πως μόνο ο θαυματοποιός μας υπάρχει; Στραβός είσαι; Εγώ, πάντως, αυτό βλέπω και αυτό πιστεύω."
Αποκαρδιωμένος από την αντίδραση του διπλανού του, αρχίζει να φωνάζει, μήπως κάποιος απ' το πλήθος τον ακούσει. Φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί, σχεδόν ουρλιάζει, μάταια όμως. Οι φωνές του πληθούς, που επαινούν τον ταχυδακτυλουργό, υπερκαλύπτουν τη δική του φωνή. Ξαφνικά, ενω σκεφτόταν τρόπους για να κάνει αισθητή την παρουσία του στους γύρω του, δυο χέρια τον γραπώνουν και τον τραβούν βίαια μακριά απο το πλήθος. Προσπαθεί απελπισμένα να αντισταθεί, όμως, η δύναμή του είναι πολύ μικρότερη. Αφού απομακρύνθηκε αρκετά από το κοινό, βλέπει ότι τον έχουν περικυκλώσει πέντε άντρες από αυτούς που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους θεατές. Του λένε ότι απαγορεύεται να παρακολουθήσει το θέαμα του θαυματοποιού ξανά, και μάλιστα, τον απειλούν με θάνατο, αν δοκιμάσει να βρεθεί πάλι ανάμεσα στο κοινό.
Ο εξόριστος θεατής απομακρύνεται ηττημένος, αλλα διατηρεί ακόμα μια ελπίδα: Κάποιος απο το κοινό, ίσως, τον άκουσε ή μπορεί κάποιος, ακριβώς όπως και ο ίδιος, να συνειδητοποιήσει την ψευδαίσθηση που κρύβεται πίσω από τη "μαγεία". Αν κάτι από αυτά συμβεί, τότε αργά ή γρήγορα θα τελείωνε και η βασιλεία του θαυματοποιού. Όμως, δεν ήταν καθόλου σίγουρος γι΄αυτό...
animus
στραμμένη όλη του προσοχή σ' αυτόν. Κανείς δεν προσέχει τι συμβαίνει πίσω από την σκηνή και ανάμεσα στο πλήθος. Τα φώτα που φωτίζουν τη σκηνή ειναι εκτυφλωτικά, καθιστώντας ακόμα πιο μικρή την ορατότητα και στο πίσω μέρος της σκηνής. Ο ταχυδακτυλουργός αυτός είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει, που κανείς δεν καταλαβαίνει ότι τα κόλπα του είναι οφθαλμαπάτες. Νομίζουν όλοι ότι πρόκειται για αληθινή μαγεία (ή τουλάχιστον έτσι προτιμούν να νομίζουν).
Ο κόσμος ζητωκραυγάζει, τον αποκαλεί "θαυματοποιό", "αληθινό μάγο". Εκείνος δεν αρνείται τους χαρακτηρισμούς, ούτε υπενθυμίζει στο κοινό του ότι το θέαμα είναι μια ψευδαίσθηση. Θυμίζουμε ότι το πίσω μέρος της σκηνής και τα παρασκήνια δεν είναι ορατά στο κοινό. Δεν βλέπουν οι θεατές, λοιπόν, τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί για την διεκπεραίωση των μαγικών κόλπων, ούτε και αυτούς που κυκλοφορούν αναμεσά τους.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης, για την ολοκλήρωση ενός μαγικού καλεί στη σκηνή ενά άντρα. Ο άντρας αυτός αισθάνεται πολύ σημαντικός που το φωτίζουν οι προβολείς και τον χειροκροτά το κοινό. Το μεγαλύτερο μέρος του πλήθους, σίγουρα, αισθάνεται φθόνο για τον άντρα και θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του. Κανείς, βέβαια, δεν σκέφτεται αυτό που σκέφτεται ο ταχυδακτυλουργός: ο άντρας κλήθηκε στη σκηνή επείδη μπορεί να τον κοροϊδέψει κανείς πολύ εύκολα.
Εκείνη τη στιγμή, κάποιος από το κοινό καταλαβαίνει το τρικ του κόλπου. Νιώθει σα να ξυπνά από ενα βαθύ λήθαργο και καταλαβαίνει πως ό,τι συμβαίνει στη σκηνή είναι ψέμα. Αρχίζει να παρατηρεί καλύτερα και βλέπει τις σιλουέτες των ανθρώπων που δουλεύουν στη σκήνη και στα παρασκήνια. Βλέπει ότι αυτοί κάνουν όλη τη δουλειά, και όμως, τα εύσημα τα παίρνει μόνο ο ταχυδαχτυλουργός. Έπειτα, παρατηρεί γύρω του και προσέχει ότι κάποιοι κυκλοφορούν ανάμεσα στο πλήθος, εξετάζοντας όλα τα πρόσωπα των θεατών. Γι' αυτούς αισθάνεται έναν αόριστο φόβο αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί.
Συγκλονισμένος από την ανακάλυψη του, νιώθει ότι πρέπει να την αποκαλύψει σε όλο το πλήθος. Προσπαθεί να μιλήσει στο διπλανό του, αλλά εκείνος δεν τον ακούει. Είναι συνεπαρμένος με το θεάμα. Ο αφυπνισμένος θεατής, όμως, δεν το βάζει κάτω. Του φωνάζει, τον ταρακουνάει, τον σπρώχνει, ώσπου, επιτέλους, ο διπλανός του τον προσέχει. Του εξηγεί τι ανακάλυψε και αρχίζει να του δείχνει αυτά τα "αόρατα πρόσωπα" που κανείς δε φαίνεται να προσέχει. Ο διπλανός του τον πέρασε για τρελό: "δεν βλέπεις με τα μάτια σου πως μόνο ο θαυματοποιός μας υπάρχει; Στραβός είσαι; Εγώ, πάντως, αυτό βλέπω και αυτό πιστεύω."
Αποκαρδιωμένος από την αντίδραση του διπλανού του, αρχίζει να φωνάζει, μήπως κάποιος απ' το πλήθος τον ακούσει. Φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί, σχεδόν ουρλιάζει, μάταια όμως. Οι φωνές του πληθούς, που επαινούν τον ταχυδακτυλουργό, υπερκαλύπτουν τη δική του φωνή. Ξαφνικά, ενω σκεφτόταν τρόπους για να κάνει αισθητή την παρουσία του στους γύρω του, δυο χέρια τον γραπώνουν και τον τραβούν βίαια μακριά απο το πλήθος. Προσπαθεί απελπισμένα να αντισταθεί, όμως, η δύναμή του είναι πολύ μικρότερη. Αφού απομακρύνθηκε αρκετά από το κοινό, βλέπει ότι τον έχουν περικυκλώσει πέντε άντρες από αυτούς που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους θεατές. Του λένε ότι απαγορεύεται να παρακολουθήσει το θέαμα του θαυματοποιού ξανά, και μάλιστα, τον απειλούν με θάνατο, αν δοκιμάσει να βρεθεί πάλι ανάμεσα στο κοινό.
Ο εξόριστος θεατής απομακρύνεται ηττημένος, αλλα διατηρεί ακόμα μια ελπίδα: Κάποιος απο το κοινό, ίσως, τον άκουσε ή μπορεί κάποιος, ακριβώς όπως και ο ίδιος, να συνειδητοποιήσει την ψευδαίσθηση που κρύβεται πίσω από τη "μαγεία". Αν κάτι από αυτά συμβεί, τότε αργά ή γρήγορα θα τελείωνε και η βασιλεία του θαυματοποιού. Όμως, δεν ήταν καθόλου σίγουρος γι΄αυτό...
animus
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.