Το τέρας της δέσμευσης

Κάποιες φορές ο "ναρκισσισμός" ή το κουκούλι του "ναρκισσισμού" (και θα το εξηγήσω αργότερα αυτό) γίνονται η αιτία της συνεχούς διαφυγής από τη συναισθηματική δέσμευση. Ο εξυψωμένος εγωισμός
δημιουργεί την εικόνα ενός τέλειου, μοναδικού ανθρώπου, νέου, ζωντανού, φωτεινού, αψεγάδιαστου,αιώνιου...Και κοιτώντας αυτό το πλάσμα-τον εαυτό μας-μέσα από τα μάτια του Νάρκισσου, δεν μας πάει καρδιά να το εμπιστευτούμε σε οποιονδήποτε άλλον, παρά το καταχωνιάζουμε μέσα μας σε ένα ασφαλισμένο καταφύγιο.

Και τον εαυτό στο εξής θα τον ονομάζω τρόπαιο.Ποτέ δεν ακουμπούμε λοιπόν στα χέρια άλλου το φανταχτερό, καλογυαλισμένο τρόπαιό μας, που το φροντίζουμε με εξωπραγματική σύνεση και καθημερινά! Είναι δικό μας και μόνο δικό μας.

Μπορεί να το προφυλάσσουμε, όμως δεν παύουμε να προβάλλουμε τα στοιχεία που θαυμάζουμε σε αυτό. Το τρόπαιο τοποθετείται σε γυάλινη θήκη εξαιρετικής ασφαλείας με ιδανικό φωτισμό, ώστε να είναι ορατό σε καθέναν που μας γνωρίζει ώστε ο οποιοσδήποτε να μαγεύεται από τη λαμψη του, ώστε ο καθένας να στέκει να το θαυμάζει συναισθανόμενος δέος και ακόμα ακόμα να το ερωτευτεί, να το αγαπήσει..βαθιά, ολόψυχα...Και να προσπαθεί να το διεκδηκήσει ολοκληρωτικά, να το βγάλει από τη γυάλινη θήκη για να γνωρίσει κάθε πτυχή του, κάθε στοιχείο του!

Μα το τρόπαιο πάντα θα παραμένει ένα στολίδι! Ένα απλό στολίδι που ο ιδιοκτήτης του έχει φροντίσει με κάθε τέχνασμα να το καταστήσει αξιοθαύμαστο, μοναδικό...και άπιαστο, επτασφάλιστο. Ποτέ δεν θα το βγάλει από τη θήκη του γιατί είναι υπερβολικά πολύτιμο γι αυτόν, γιατί φοβάται μη φθαρεί, μη λερωθεί έστω και με μία δαχτυλιά πάνω του! Ο εαυτός του είναι τόσο σπουδαίος γι αυτόν που δεν διανοείται, όχι να τον δείξει (αυτό το κάνει γιατί η επιβεβαίωση τρέφει την αυταρέσκειά του και καθιστά το τρόπαιο ακόμη πιο πολύτιμο! Μάλιστα από ένα σημείο και μετά η επιβεβαίωση αυτή γίνεται αυτοσκοπός) μα δεν διανοείται να ανοίξει τη θήκη σε κανέναν ώστε αυτός να νιώσει πραγματικά το εσωτερικό του! Η μόνη κίνηση που επιτρέπει ειναι να πλησιάσει ίσως και να αγγίξει το άλλο άτομο τη θήκη. Μα μέχρι εκεί!

Και περνάω στο κουκούλι του ναρκισσισμου! Αυτός ο "ναρκισσισμός" γίνεται το κουκούλι να κρυφτεί το εκτρωματικό τρόπαιο, ο δύσμορφος χαρακτήρας, το πληγωμένο εγώ... Τότε τοποθετείται το ατελές τρόπαιο στην κατάλληλη θήκη και με ανάλογα τεχνάσματα (φωτισμού, κλίσης κλπ) ξεγελά το μάτι ακόμη και του ίδιου του Νάρκισσου! Ο εκάστοτε Νάρκισσος κρύβει τόσο καλά τις ατέλειές του ώστε να πείθεται και ο ίδιος πως αυτές δεν υπάρχουν! Και εκτιμά πολύ κάτι εκτρωματικό, πρωτόγονο...

Το άσχημο της υπόθεσης είναι αυτό το είδος "Νάρκισσου" είναι το σύνηθες στη σύγχρονη κοινωνία...Η αλήθεια είναι πως σπάνια ο εαυτός συνιστά ένα τέλειο τρόπαιο! Καλοσχηματισμένο, όμορφο, εντυπωσιακό ναι ναι και ναι! Τέλειο όμως όχι, γιατι το τέλειο δεν συμβαδίζει με τα ανθρώπινα! Και είναι ένδειξη ανωριμότητας η πίστη σε έναν Τέλειο εαυτό..Και κυρίως η πίστη σε έναν τέλειο εαυτό προκειμένου να αποκρυφθεί η απογοητευτική πραγματικότητα!

Λοιπόν αυτός ο "ναρκισσισμός" είναι μία σοβαρή αιτία των επιφανειακών σχέσεων! Γιατί ποιος θα παραδώσει το τόσο καλογυαλισμένο τρόπαιό του σε άλλα χέρια? Πώς θα ξέρει αν θα το φροντίσει ο οποιοσδήποτε άλλος τόσο καλά όσο ο ίδιος? Κι έτσι ο φόβος καθίσταται το μεγαλύτερο χαλινάρι του και τον κρατά μακρυά από οποιαδήποτε συναισθηματική δέσμευση.

Κάποιες φορές ο ιδιοκτήτης ενός "λαμπερού" τρόπαιου κάνει μία μικρή, διστακτική απόπειρα να εμπιστευτεί κάποιον , κυρίως όταν ξέρει ότι αυτός ο κάποιος ειναι συναισθηματικά εξαρτώμενος απο αυτόν, οτι έχει υποκύψει στη λάμψη του τρόπαιου, ότι το αγαπά...

Μα όταν ο Νάρκισσος πια διαισθανθεί αυτό το τέρας το Συναίσθημα να αναπτύσσεται και να διογκώνεται μέσα του, να του βάζει λόγια να εμπιστευτεί το άλλο άτομο, να ανοίξει τη θήκη, να εκθέσει το περιεχόμενό της και να το παραδώσει γυμνό και αληθινό σε άλλα χερια τότε το άλλο τέρας, ο Φόβος, επανέρχεται, του σφίγγει το λαιμό και τον αναγκάζει να αποδιώξει τα άλλα χέρια από τη ζωή του...το ίδιο και το τέρας συναγωνιστή! Μη λερωθεί το τρόπαιο, μη χάσει τη λάμψη που τα τεχνάσματα του έχουν προσδώσει και αποκαλυφθεί η ασχήμια του...

Κι έτσι ο ιδιοκτήτης του "λαμπερού" τρόπαιου παραμένει αιχμάλωτος δεσμών φόβου που ο ίδιος έχει ορίσει στον εαυτό του .Δεσμών που τον αποτρέπουν από το να δει κατάματα τις ατέλειές και τα συμπλέγματά του, να βρει τη δύναμη να τις αποδεχτεί και τη δύναμη να ξεκινήσει μία διαδικασία αυτοβελτίωσης.

Και δεν μεγαλώνει, δεν ωριμάζει...Εξακολουθεί να τρέχει μακρυά από τις σκοτεινές πτυχές του, μακρυά από τους ανθρώπους, τις ουσιαστικές σχέσεις και την όσο το δυνατόν ουσιαστικότερη αγάπη. Γιατί φοβάται τα στίγματα που μπορεί αυτές να αφήσουν, τη δυσμορφία που αυτά μπορεί να αποκαλύψουν. Το τρόπαιό του, ο ίδιος έχει αξία πλασματική και όχι πραγματική. Ο Νάρκισσός μας είναι ενας λιποτάκτης της καρδιάς..

Ζούζουλο