Η σιωπή της απάντησης

Η γέννηση δίνει τη θέση της στην ερώτηση και η ερώτηση στο θάνατο. Και η απάντηση;
Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η απάντηση έρχεται σε μας τόσο φυσικά όσο η ερώτηση; Ρωτάμε συνεχώς όσο ζούμε. Θέλουμε να μάθουμε γιατί είμαστε εδώ, ποιος είναι ο σκοπός μας, τι είναι ευτυχία και αν θα είμαστε ποτέ ολοκληρωμένοι. Η απάντηση δεν έρχεται και γι' αυτό αρχίζουμε να προσπαθούμε. Προσπαθούμε να  βρούμε το γιατί, τον σκοπό, την ευτυχία. Όταν αποτυγχάνει και αυτό, αν είμαστε νοητικώς ευλύγιστοι, προσπαθούμε να γίνουμε όλα αυτά. Τότε, προσπαθούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, επιτυχημένοι, ολοκληρωμένοι.

Αυτό που δεν κάνουμε είναι να είμαστε. Απλά να είμαστε. Δεν προσπάθουμε να νιώσουμε την πληρότητα του κενού, το οποίο αποτελεί το κέντρο όλων, από φόβο μήπως χάσουμε ένα κομμάτι της ουσίας μας, αν απολέσουμε κάθε ιδιότητα που μας δόθηκε σ΄αυτόν τον κόσμο. Έχουμε συνδέσει την ύπαρξη με την ιδιότητα και την πράξη και ξεχνάμε ότι το καθένα από αυτά είναι ανεξάρτητα από το άλλο ένα στοιχείο στην αλχημεία της ζωής.

Ο συγχυσμένος ανθρώπινος νους δε μπορεί να διαχωρίσει τη ζωή από την ύπαρξη. Κατά διαστήματα ζούμε χωρίς να υπάρχουμε ή υπάρχουμε χωρίς να ζούμε, σπάνια και τα δύο και μη ξέροντας ποτέ τι μας συμβαίνει στ’ αλήθεια. Η Ύπαρξη σαφώς είναι μητέρα της Ζωής, γι’ αυτό και η δεύτερη προσιδιάζει στην πρώτη. Για τον άνθρωπο, η ομοιότητα «μητέρας» και «κόρης» ισούται με ταύτιση. Μία κλασματική, υπαρξιακή εξίσωση με παρονομαστή το μηδέν.

 Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε με κάποιο τρόπο να κάνουμε την εξίσωση να υφίσταται. Ίσως η λύση της μπορεί να αποσαφηνίσει το μυστήριο της ζωής μας. Βέβαια, μια εξίσωση με παρονομαστή το μηδέν μπορεί να ισχύει μόνο σε επίπεδο φανταστικών αριθμών. Αυτό σημαίνει ότι η απάντηση ανήκει σε μία σφαίρα που η νόησή μας δεν μπορεί να αγγίξει. Το τίμημα του να είσαι άνθρωπος είναι να περιορίζεσαι απο νοητικά και χωροχρονικά δεσμά. Ίσως, λοιπόν, η φύση μας να είναι τέτοια που η απάντηση να μην είναι εφικτή. Άλλωστε, πέρα απο την εύρεση της απάντησης, αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο είναι το γιατί την έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη. Τότε, μπορεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η απάντηση δεν είναι αποτέλεσμα της ερώτησης αλλά της σιωπής...  

animus